سندرم پیریفورمیس (Piriformis syndrome) یک نوع اختلال عصبی-عضلانی نادر است که در آن عضله پیریفورمیس عصب سیاتیک را فشرده می‌کند. عضله پیریفورمیس یک عضله مسطح و نوار مانند است که در منطقه باسن و نزدیکی بالای مفصل ران قرار دارد. این عضله نقش مهمی در حرکات پایین بدن ایفا می‌کند، زیرا ثبات مفصل ران را تقویت کرده و چرخش و انعطاف پذیری ران را ممکن می‌سازد. عضله پیریفورمیس به ما اجازه میدهد برای راه رفتن، وزن خود را بر روی پای دیگر انتقال داده و تعادل را حفظ کنیم. این عضله نه تنها در تمام فعالیت‌های ورزشی که شامل بلند کردن و چرخاندن ران‌ها میشود استفاده میشود، بلکه به طور کلی در همه حرکات مرتبط با باسن و پاها نقش دارد.
از سوی دیگر، عصب سیاتیک یک عصب بزرگ و طولانی است که در بدن وجود دارد. این عصب از کنار یا از روی عضله پیریفورمیس عبور کرده و از پشت ساق پا به سمت پایین می‌گذرد و به عصب‌های کوچکتر تقسیم شده و در نهایت به انتهای پا می‌رسد. به همین دلیل، فشار به عصب سیاتیک ممکن است به دلیل اسپاسم عضله پیریفورمیس ایجاد شود. سندرم پیریفورمیس میتواند منجر به دردهای شدید و آزاردهنده شود. برای کاهش این درد، روش‌ها و تکنیک‌های متعدد درمانی معرفی شده‌اند.
در این مقاله، با علائم، علل، روش‌های تشخیص، درمان و راه‌های پیشگیری از سندرم پیریفورمیس آشنا خواهید شد. باید توجه داشت که برای درمان سندرم پیریفورمیس، بهتر است به یک پزشک ماهر و متخصص مراجعه کنید که با تمام روش‌های درمانی این حالت و چگونگی مدیریت و کنترل عوارض آن آشنا است. مراجعه به پزشک متخصص، خطرات و عوارض جانبی درمان و همچنین دوره نقاهت را به حداقل می‌رساند.
علائم سندرم پیریفورمیس
درد سیاتیک، عمده ترین نشانه سندرم پیریفورمیس است. با این حال، ممکن است شما علائم دیگری نیز داشته باشید. غالبا این درد و ناراحتی در سایر نواحی بدن اعم از پشت ساق پا احساس می شود. در اصطلاح پزشکی به این نوع درد، درد ارجاعی گفته می شود.
سایر علائم رایج سندرم پیریفورمیس عبارتند از:
- بی حسی و گزگزی در باسن که ممکن است در پشت ساق پا نیز حس شود.
- درد و حساسیت به لمس عضلات باسن
- درد در حین نشستن
- دردی که با نشستن طولانی مدت تشدید می شود.
- درد در باسن و پاها که با تحرک و فعالیت داشتن بدتر می شود.
در موارد شدید سندرم پیریفورمیس، درد باسن و پاها به قدری ممکن است شدید باشد که فرد را ناتوان کند. به طوری که ممکن است شخص قادر به انجام کارهای روزمره خود مانند نشستن پشت میز کامپیوتر، رانندگی طولانی مدت و یا قادر به انجام امورات روزمره منزل نباشد.
علل سندرم پیریفورمیس
همانطور که گفته شد، عضله پیریفورمیس به طور روزانه مورد استفاده قرار می گیرد. این عضله حین راه رفتن یا چرخش پایین تنه بدن درگیر می شود. حتی به کمک این عضله می توانیم وزن خود را از یک سمت به سمت دیگر بدن انتقال دهیم. در نتیجه، این عضله ممکن است در اثر فعالیت طولانی مدت یا ورزش بیش از حد، آسیب دیده یا تحریک شود.
برخی از علل شایع سندرم پیریفورمیس عبارتند از:
- استفاده بیش از حد از عضله در اثر ورزش زیاد
- دویدن و سایر فعالیت هایی که شامل استفاده مکرر از پاها می شوند.
- نشستن طولانی مدت
- بلند کردن اجسام سنگین
- بالا رفتن از پله به طور مکرر
گاها صدمات و ضربات فیزیکی نیز ممکن است باعث آسیب دیدگی عضله پیریفورمیس و فشار آن بر روی عصب سیاتیک شود. رایج ترین علل این صدمات عبارتند از:
- چرخش ناگهانی لگن
- افتادن یا سقوط از ارتفاع
- ضربه مستقیم به عضله در حین ورزش کردن
- تصادف با وسائل نقلیه
- زخم عمیقی که به عضله برسد.
عوامل افزایش دهنده احتمال بروز سندرم پیریفورمیس
افرادی که در طول روز برای مدت طولانی می نشینند، مانند افرادی که دائما پشت میز کار یا جلوی تلویزیون هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سندرم پیریفورمیس قرار دارند. همچنین، اگر به طور مداوم تمرینات مکرر و سنگین پایین تنه انجام دهید نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سندرم پیریفورمیس قرار خواهید داشت.
تشخیص سندرم پیریفورمیس
چنانچه هرگونه درد یا بی حسی در باسن یا پاهای خود حس کنید که بیش از چند هفته ادامه داشته باشد، باید به پزشک مراجعه کنید. درد سیاتیک ممکن است بسته به علت ایجاد آن، تا چند هفته یا بیشتر ادامه داشته باشد. همچنین، در صورت آمد و رفت مکرر علائم نیز باید به پزشک مراجعه کنید. در جلسه ویزیت، سابقه پزشکی، علائم و علل احتمالی درد شما توسط پزشک بررسی خواهد شد. حتما آمادگی این را داشته باشید که با جزئیات کامل در مورد علائم خود با پزشک صحبت کنید. چنانچه به تازگی زمین خوردن یا حادثه ورزشی داشته اید که منجر به کشیدگی عضله شما شده باشد، حتما این مورد را به پزشک خود اطلاع دهید. چنانچه مطمئن نباشید که علائم و درد شما ناشی از این اتفاق نباشد نیز باز هم باید پزشک خود را از آن مطلع کنید.
معاینه فیزیکی و چکاپ بدنی
پزشک معاینه فیزیکی کاملی انجام خواهد داد تا بسته به دامنه حرکتی شما، موقعیت و وضعیت هایی که منجر به ایجاد درد می شوند را تعیین کند. اگر پزشک تشخیص دهد که عضله پیریفورمیس شما نسبت به لمس حساس شده و نتایج تست های زیر نیز حاکی از درد در عضلات گلوتئال ناحیه لگن باشد، احتمال اینکه پزشک سندرم پیریفورمیس را در شما تشخیص دهد بسیار زیاد است.
تست فیر (FAIR test)
واژه FAIR از سرواژه کلمات Flexion, Adduction, And Internal Rotation گرفته شده که این کلمات به ترتیب به معنای خم شدن، نزدیک شدگی و چرخش داخلی می باشد. در طول این تست، شما به پهلو دراز کشیده و در موقعیتی قرار می گیرید که پای سمت آسیب دیده رو به بالا باشد. پزشک با یک دست لگن شما را ثابت نگه داشته و با دست دیگر زانوی شما را به سمت قفسه سینه نزدیک می کند. در عین حال، ساق پای شما را از ناحیه میانی بدن دورتر می کند تا عضله پیریفورمیس شما کشیده شود.
روش بیتی (BEATTY)
شما به پهلو دراز کشیده و پای آسیب دیده خود را در بالا قرار می دهید و زانوهای خود را خم می کنید. پزشک از شما می خواهد تا ران خود را به سمت بالا بیاورید تا مشخص شود که آیا این حرکت باعث ایجاد درد در باسن شما می شود یا خیر.
روش پیس (PACE)
شما در حالت نشسته قرار خواهید گرفت، به طوری که لگن و زانوی شما در حالت ۹۰ درجه قرار بگیرند. پزشک دست خود را در قسمت بیرونی ساق پای شما قرار داده و از شما میخواهد که با ساق خود دست پزشک را رو به بیرون فشار دهد.
روش فرایبرگ (FREIBERG)
شما رو به پشت دراز می کشید و پاهایتان در حالت صاف قرار می گیرد. پزشک استخوان ران شما را گرفته و به سمت داخل می چرخاند. با این حرکت پزشک از شما می پرسد که حین چرخاندن ران دردی حس می کنید یا خیر.
انواع تکنیک‌های تصویربرداری پزشکی
جهت کمک به احتمال برخی از علل درد شما، از برخی آزمایشات تصویربرداری نیز ممکن است استفاده شود. ام آر آی یا سی تی اسکن به پزشک شما کمک می کند تا تشخیص دهد درد شما ناشی از آرتروز یا پارگی دیسک نباشد. چنانچه مشخص شود که سندرم پیریفورمیس علت اصلی ایجاد کننده درد و سایر علائم شماست، از سونوگرافی عضلات و مفاصل نیز برای کمک به تشخیص این عارضه استفاده می شود.
انواع روش های درمانی سندرم پیریفورمیس
سندرم پیریفورمیس در اغلب موارد نیازی به درمان و مداخله پزشکی ندارد. استراحت کردن و پرهیز از انجام فعالیت هایی که موجب تحریک علائم شما می شوند، از جمله اولین اقداماتی هستند که باید انجام دهید. اما در صورت تشدید درد و علائم، باید سایر روش های درمانی اعم از تکنیک مسدود کردن یا بلوک عصبی، اوزون تراپی، اولتراسوند تراپی، فیزیوتراپی و غیره را دریافت کنید که در ادامه مقاله، این روش های درمانی را به طور کامل بررسی خواهیم کرد.
تکنیک های بلوک یا انسداد عصب
گاهی اوقات، مصرف داروهای مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن (ادویل) یا ناپروکسن (آلیو) میتواند به تسکین دردهای سندرم پیریفورمیس کمک کند. در موارد جدی‌تر و شدیدتر سندرم پیریفورمیس، ممکن است نیاز به تزریق کورتیکواستروئیدها برای کاهش التهاب عضله و تسکین درد وجود داشته باشد.
برای انجام این تزریق، پزشک شما را میخواهد روی میز معاینه دراز کشیده و به سمت شکم بچرخید. ناحیه تزریق پس از استریل کردن، با داروی بی‌حس کننده موضعی تسکین داده میشود تا درد و ناراحتی کاهش یابد. سپس با استفاده از راهنمایی اشعه ایکس، پزشک یک سوزن کوچک و توخالی را وارد عضله پیریفورمیس می‌کند. در ادامه، تزریقی حاوی داروهای بی‌حس کننده و استروئیدی صورت می‌گیرد تا درد را کاهش داده و التهاب را کاهش دهد.
بعد از اتمام تزریق، پزشک ممکن است شما را تا حداقل ۲۰ دقیقه نظارت کند تا وضعیت شما به طور کامل بررسی شود. در اکثر موارد، بلافاصله پس از تزریق، شما تحت تأثیر بی‌حسی قرار می‌گیرید. بنابراین، باید مدتی صبر کنید تا بتوانید به طور ایمن و بدون خطر حرکت کنید. پزشک از شما درخواست می‌کند که پس از گذشت یک هفته، میزان تسکین درد خود را به او گزارش دهید.
افرادی که تزریق بلوک عصبی عضله پیریفورمیس دریافت میکنند، به طور معمول تسکین فوری را تجربه میکنند که ناشی از داروهای بی‌حسی است. برای اینکه تسکین طولانی‌تری داشته باشید، زمانی حدود ۲ تا ۳ روز طول می‌کشد که استروئیدها اثر خود را نشان دهند و بی‌حسی از بین برود.
اوزون تراپی
استفاده از اوزون تراپی یا اکسیژن در درمان سندرم پیریفورمیس به دلیل کاهش احتمال عوارض جانبی درمان، کاربردی و موثر بودن این روش و سرعت بالای دستیابی به نتایج مثبت، مزایای متعددی به همراه دارد. از نظر بالینی، میزان بهبودی ناشی از این روش درمانی به قدری زیاد است که می توان این روش را یک درمان کامل در نظر گرفت که موجب بهبود عملکردی بسیار سریع و پایداری می شود. در این روش درمانی، پزشک از مخلوط اکسیژن و گاز اوزون به دلیل خاصیت ضد التهابی قوی آن استفاده می کند. علاوه بر این، بر خلاف داروهایی که به شکل مایع تزریق می شوند، توده گازی بهتر بر روی بافت پخش شده و موجب پوشش کامل الیاف می شود که این امر منجر به بهبود گردش خون در رگ های بسیار کوچک در بافت ها می شود که اصطلاحا به آن میکروسیرکولاسیون گفته می شود. علاوه بر این، به دلیل تفاوت ساختار مورفولوژیکی در هر بیمار، استفاده از گاز این احتمال خطای عینی پزشک را نیز کاهش می دهد. این درمان در مجموع ۱۰ جلسه و هر دو هفته یکبار انجام می شود.
اولتراسوند تراپی
در ابتدا، بیمار باید در وضعیت ﻟﺘﺮال دﮐﻮﺑﯿﺘﻮس یا خوابیده به پهلو (همانند وضعیت تست FAIR) قرار بگیرد. سپس، ژل اولتراسوند به صورت طولی در امتداد عضله پیریفورمیس و از تاندون مشترک تا ناحیه جانبی سوراخ سیاتیک بزرگ اعمال می شود. سپس ناحیه به مدت ۱۰ الی ۱۴ دقیقه، تحت درمان اولتراسوند با شدت ۲ الی ۲.۵ وات بر متر مربع قرار می گیرد. جهت دستیابی به بهبودی ۶۰ تا ۷۰ درصدی، بیمار باید ۲ الی ۳ جلسه درمان در هفته را به مدت ۲ تا ۳ ماه دنبال کند.
الکتروتراپی با دستگاه تنس TENS
بعد از درمان با تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS) ممکن است درد شما تا حد زیادی تسکین یابد. دستگاه تنس با استفاده از ابزار دستی، تکانه های الکتریکی کوچکی را از طریق پوست به عصب زیرین می فرستد. انرژی حاصل از این امواج الکتریکی عصب‌ها را تحریک کرده و در روند انتقال سیگنال درد به مغز تداخل ایجاد می کنند.
گرما و سرما درمانی
چنانچه از گرما و سرما درمانی به طور متناوب بر روی باسن یا پاهای خود استفاده کنید، ممکن است بتوانید درد خود را تسکین دهید. برای این کار یک کیسه یخ را داخل حوله ای نازک بپیچید تا سرما مستقیما با پوست بدن تماس نداشته باشد. سپس این کیسه را به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه بروی ناحیه بگذارید. سپس، از کیسه آب گرمی با حرارتی پایین به همین مدت زمان بر روی ناحیه استفاده کنید. این مراحل را هر چند ساعت یکبار انجام دهید تا به تسکین درد خود کمک کنید.
تمرینات ورزشی
تمرینات ورزشی تقویت کننده عضلات لگن می توانند در تسکین درد ناشی از سندرم پیریفورمیس موثر باشند. این تمرینات ورزشی به تقویت عضلات اکستانسور یا باز کننده مفصل ران، ابدکتورها، عضلات چرخاننده خارجی ران و همچنین اصلاح الگوهای حرکتی تمرکز دارند. علیرغم نتایج مثبت این تمرینات، بنا به علت ایجاد درد در بیمار باید در روش انجام تمرینات ورزشی دقت کافی اعمال شود. در ادامه، نمونه تمرینات ورزشی تحت ۸ جلسه برنامه فیزیوتراپی در عرض ۳ ماه برای یک بیمار ارائه شده است. این تمرینات ورزشی به ۳ مرحله تقسیم بندی می شوند.
فاز۱ (هفته ۰-۴)
تمرینات غیر استقامتی ( بدون نیاز به تحمل وزن بدن) برای تقویت عضلات لگن:
۱- حرکت پل با کش مقاومتی
- کش مقاومتی را دور ران ها و دقیقا در نزدیکی زانوی خود بپیچید.
- رو به پشت خوابیده و زانوها و لگن خود را جمع کنید.
- لگن را همراه با ابداکشن و چرخش خارجی بالا بیاورید.
- حتما حین پایین آوردن لگن از نزدیک شدن (اداکشن) و چرخش داخلی مفصل ران خودداری کنید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۲- حرکت صدف (Clam Shells) با کش مقاومتی
- به پهلو دراز کشیده، لگن و زانوی خود را در حالت ۴۵ درجه خم کنید، پاهای خود را کنار هم نگه‌دارید.
- زانوها را همراه با ابداکشن لگن و چرخش بیرونی به سمت بالا و عقب ببرید.
- اگر بتوانید این حرکت را در ۳ ست و ۱۵ تکرار انجام دهید، میتوانید از کش مقاومتی نیز استفاده کنید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
فاز ۲ (هفته ۴-۹)
تمرینات استقامتی-تقویتی:
۱- اسکات با کش مقاومتی
- کش مقاومتی را دور ران‌ها و دقیقا در نزدیکی زانوی خود بپیچید.
- حرکت اسکات را ابتدا تا ۴۵ درجه و بعدا تا ۷۵ درجه انجام دهید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۲- حرکت ساید استپ با کش مقاومتی
- کش مقاومتی را دور ران‌ها و دقیقا در نزدیکی زانوی خود بپیچید.
- با خم کردن ۴۵ درجه‌ای باسن و زانو، حالت اسکات بگیرید.
- در همین حالت که باسن رو به بیرون بوده، ۱۰ قدم به سمت راست و ۱۰ قدم به سمت چپ بردارید.
- در طول تمرین بالا تنه خود را صاف نگه دارید.
- از خم شدن بیش از حد زانو و ایستادن بروی انگشتان پا اجتناب کنید
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۳- اسکوات تکپا
- روی میزی بشینید (از میزی با ارتفاع ۷۰ سانتی‌متری شروع کنید).
- حالت اسکوات بگیرید.
- ایستاده و حرکت مفصل ران را کنترل کنید. در طول تمرین هم ترازی اندام تحتانی خود را حفظ کنید.
- نشستن یا پایین آمدن را در ابتدا از ۴ سانتی متری شروع کنید و بتدریج آنرا افزایش دهید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۴- حرکت استپ داون
- مقابل یک پله، استپ یا نیمکت بدنسازی با ارتفاع ۲۰ سانتی متری بایستید.
- پای راست را روی پله بگذارید و با فشار به پاشنه به مدت ۳ ثانیه آنرا صاف کنید.
- در حین بالا و پایین رفتن از سطح مشخص شده، حرکات مفصل ران را کنترل و تراز اندام تحتانی را حفظ کنید.
- این حرکت ابتدا با ساپورت اندام فوقانی و سپس بتدریج بدون آن (اگر بیمار بتواند ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهد) انجام شود.
فاز ۳ (هفته ۹-۱۴)
تمرینات فانکشنال (Functional) ، حرکات کششی پویا و بالستیک:
۱- لانج به جلو
- زانوی جلویی را تا ۷۵ درجه خم کنید.
- زانوی خم شده نباید جلوتر از دیگری باشد.
- در طول تمرین، همترازی استخوان ران را در سطوح جلویی و عرضی حفظ کنید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۲- لانج از پهلو ۴۵ درجه
- زانوی جلویی را تا ۷۵ درجه خم کنید.
- زانو نباید از کف پا جلوتر باشد.
- در طول تمرین، همترازی استخوان ران را در سطوح جلویی و عرضی حفظ کنید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۳- پرش و فرود با دو پا
- بدون اداکشن لگن یا چرخش داخلی و با ۹۰ درجه خم کردن زانو، تا فاصله‌ای که میتوانید بپرید تا حین فرود حالت اسکوات داشته باشید.
- حرکات لگن را کنترل کرده و همترازی اندام تحتانی را حفظ کنید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
۴- پرش با دو و فرود با تک پا
- بدون اداکشن لگن یا چرخش داخلی و با ۹۰ درجه خم کردن زانو، تا فاصله‌ای که میتوانید بپرید و فرود را بروی یک پای خود انجام دهید.
- حرکات لگن را کنترل کرده و همترازی اندام تحتانی را حفظ کنید.
- این حرکت را در ۳ ست با ۱۵ تکرار انجام دهید.
درمان دستی یا منیپیولیشن
اسپاسم و گرفتگی عضله پیریفورمیس که منجر به ایجاد سندرم پیریفورمیس می شود را می توان با شل کردن این عضله به وسیله درمان دستی برطرف کرد. این حالت عضله پیریفورمیس را می توان با گرمای مرطوب به همراه درمان دستی و کشش عضله درمان کرد. اعمال گرمای مرطوب در گرم کردن و شل شدگی اولیه عضله پیریفورمیس موثر است. برای این منظور، ۵ دقیقه استفاده از پک هیدروکلاتور کافی است. برای اعمال فشار عمیق نیز ابتدا باید آن را با فشار سبک و سپس فشار متوسط شروع کرد. با اعمال فشار عمیق‌تر، باید مطمئن شد که فشار به آرامی و بطور دقیق به عضله پیریفورمیس و نواحی اطراف عضله اعمال شود. در درمان دستی یا منیپیولیشن حتما باید تا جایی که امکان دارد عضله پیریفورمیس را درگیر کرده و روی آن کار کرد.
روش‌های مختلف درمانی برای عضله پیریفورمیس وجود دارد که به خوبی به فشارهایی که برای این عضله در جهت‌های مختلف اعمال میشود، پاسخ میدهد. یکی از روش‌های ساده‌تر برای درمان این عضله، استفاده از تکنیک‌های درمان دستی است که از منطقه بافت نرم در نزدیکی استخوان کاکسیکس یا ساکروم شروع میشود و به تدریج درمان را به سمت نواحی پایین‌تر تروکانتر بزرگتر ادامه میدهد. در هنگام کار با عضله پیریفورمیس، استفاده از آرنج برای ایجاد فشار عمیق‌تر بر روی عضله سُرینی میانه یا عضله گلوتئوس مدیوس موثرتر خواهد بود. استفاده از تکنیک پین کردن و کشش نیز میتواند در شل کردن و آزادسازی عضله پیریفورمیس، به ویژه در نقاط ماشه‌ای و نواحی جانبی آن در بیماران مبتلا به سندرم پیریفورمیس، بسیار موثر باشد. برای انجام این تکنیک، بیمار در وضعیت صحیح قرار می‌گیرد و ابتدا با چرخش غیرفعال مفصل ران، عضله شل میشود و سپس فشار قوی در نقطه مناسبی برای پین کردن عضله اعمال میشود. سپس با چرخش داخلی ران در مفصل ران یا مفصل هیپ، کششی به عضله پیریفورمیس اعمال میشود.
درمان های خانگی
نکاتی که برای جلوگیری از تشدید علائم می توانید در منزل انجام دهید عبارتند از:
- از نشستن های طولانی مدت بپرهیزید و حتما هر ۲۰ دقیقه یکبار بلند شده و قدم بزنید.
- حین رانندگی نیز بطور متناوب در محل‌هایی توقف کنید، قدم بزنید و حرکات کششی انجام دهید.
- از وارد شدن ضربات فیزیکی به ماهیچه‌های سُرینی یا عضلات گلوتئال جلوگیری کنید و از فعالیت‌های سنگین نیز خودداری کنید.
- توصیه میشود برای جلوگیری از تشدید وضعیت سندرم پیریفورمیس، روزانه حرکات کششی انجام دهید.
تمرینات ورزشی در منزل
بیماران همچنین میتوانند برای کمک به درمان، چندین تمرین ورزشی را در منزل انجام دهند:
- چرخش پهلو به پهلو همراه با خم کردن و ایجاد کشش در زانوها.
- هر چند ساعت یکبار به مدت ۱ دقیقه، چرخش پهلو به پهلو را در حالتی که دستانتان آزاد است انجام دهید.
- استحمام با آب گرم
- بطور صاف رو به پشت دراز کشیده، باسن خود را با دستان خود رو به بالا بکشید و با پاهای خود به حالت دوچرخه سواری رکاب بزنید.
- هر چند ساعت یکبار و با ۶ تکرار، زانوهای خود را خم کنید.
روش پیشگیری از سندرم پیریفورمیس
با اینکه ورزش بیش از حد خود می تواند یکی از دلایل ایجاد کننده سندرم پیریفورمیس باشد اما ورزش منظم و اصولی نیز میتواند احتمال بروز آن را کاهش دهد. ما برای تقویت و سالم نگه‌داشتن عضلات خود به ورزش کردن نیاز داریم. جهت پیشگیری از آسیب‌هایی که منجر سندرم پیریفورمیس میشوند، باید از نکات زیر پیروی کرد:
- قبل از شروع به ورزش کردن یا دویدن، حتما بدن خود را گرم کنید و حرکات کششی انجام دهید.
- هر ورزشی که انجام میدهید را به تدریج و پله به پله زیاد کنید.
- از دویدن در سطوح شیب‌دار مانند تپه خودداری کنید.
- بجای نشستن یا درازکشیدن طولانی مدت، تحرک و فعالیت داشته باشید.
چنانچه قبلا نیز برای سندرم پیریفورمیس تحت درمان قرار گرفته باشید، احتمال بازگشت این عارضه در شما بیشتر است. پیروی از تمرینات فیزیوتراپی میتواند از تشدید و عود کردن این عارضه جلوگیری کند.
جمع بندی
سندرم پیریفورمیس نوعی بیماری غیر متداول است که تشخیص آن دشوار و سخت است. این عارضه با استراحت کردن و فیزیوتراپی قابل درمان است. داشتن تحرک و فعالیت و انجام حرکات کششی قبل از ورزش میتواند به بهبود علائم حین و بعد از تمرین کمک کند.
سوالات متداول
سریع ترین راه درمان سندرم پیریفورمیس کدام است؟
کشش پیشرونده عضله پیریفورمیس، بهترین راه درمان سندرم پیریفورمیس می باشد. از این رو، پزشک برخی تمرینات کششی مهم را به شما آموزش می دهد تا از آنها برای کشش عضله پیریفورمیس و شل کردن عضلات همسترینگ و لگن استفاده کنید تا هم انعطاف پذیری عضلات شما بهبود یابد و هم با بهبود دامنه حرکتی، به التیام و ترمیم عضلات کمک کند.
شدت درد سندرم پیریفورمیس چگونه است؟
غالبا اکثریت بیماران حالت حساسیت به لمس حاد در باسن و درد سیاتیک را در پشت ران، ساق پا و ران پای خود توصیف میکنند. درد مبهم در باسن، درد در پشت ران و ساق پا نیز از جمله رایج‌ترین علائم سندرم پیریفورمیس هستند.
آیا سندرم پیریفورمیس خود به خود از بین می رود؟
درد و بی حسی ناشی از سندرم پیریفورمیس نیز ممکن است بدون درمان بطور خودبخود از بین برود. چنانچه این درد خود بخود از بین نرود می توانید از فیزیوتراپی استفاده کنید. در طول جلسات فیزیوتراپی، تمرینات ورزشی و حرکات کششی مختلفی را برای تقویت و بهبود انعطاف پذیری عضله پیریفورمیس خواهید آموخت.
درد ناشی از سندرم پیریفورمیس در کدام ناحیه ایجاد می شود؟
در سندرم پیریفورمیس، عضله پیریفورمیس واقع در ناحیه باسن دچار اسپاسم شده و باعث درد باسن میشود. این عضله همچنین ممکن است عصب سیاتیک مجاور را تحریک کرده و باعث ایجاد بی حسی، درد و گزگز (همانند درد سیاتیک) در پشت ساق پا و داخل پا شود.
۰ دیدگاه